Απ την πόρτα του μίσους

"Αέρινη την είδα να προβάλει απ την πόρτα του μίσους

Βλέμμα ευθύ ανάμεσα σε μάτια υπόγεια

Απέριττη ,όμορφη όπως η φύση

Βάδισμα επουράνιο

Πέρασμα μυθικό που οι συμπληγάδες δεν τόλμησαν να της φράξουν τον δρόμο

Στο διάβα της υποκλίνονταν οι σκιές

Κι ο Ήλιος παραμέριζε τα σύννεφα να την λούζει το φως του

Όλες οι ασκήμιες που έθλιβαν την ψυχή μου κρύφτηκαν ντροπιασμένες στους υπονόμους του Παρισιού.

Κι οι θόρυβοι της πόλης σώπασαν με σέβας

Ότι απορρίφθηκε ντύθηκε τέχνη και η στράτα της γέμισε χρώμα κι άρωμα λουλουδιών

Οι τοίχοι δεν φώναζαν πια θυμωμένα συνθήματα και οι διαβάτες κάθε φυλής συστήνονταν με χαμόγελο

Γύρισα με τόλμη τα μάτια ξανά προς την πόρτα του μίσους.

Η Ομορφιά νίκησε , του φώναξα σθεναρά, πάντα θα σε νικάει ! "

---------------------

Το ποίημα αυτό το εμπνεύστηκα ένα πρωινό Αυγούστου του 2022, στη συνοικία Belleville του Παρισιού.

Ήταν η 5η 6η φορά που επισκεπτόμουν το Παρίσι κι έτσι αποφάσισα να μην δω κανένα αξιοθέατο , παρά με το ποδήλατό μου να περιηγηθώ στις γειτονιές της πόλης χωρίς σκοπό. Περιπλανώμενος "ασκοπα" , παρατηρώντας την ζωή.

Έφτασα σε μια street art γειτονιά , άφησα το ποδήλατο και αρχισα να περπατώ χαζεύοντας τα γκράφιτι. Κάποια στιγμή στάθηκα μπροστά σε μια πόρτα ζωγραφισμένη με μια σκηνή από την ταινία "La Haine -Το Μίσος". Έμεινα ώρα να την κοιτάζω...κατι με τράβηξε σ αυτή.

Και τότε, η πόρτα άνοιξε.Και στο κατώφλι πρόβαλε μια πολύ όμορφη κοπέλα.

Ήσυχη, με μια αφοπλιστική απλότητα, με βλέμμα καθαρό και βάδισμα αέρινο διέσχισε τον δρόμο χωρίς να κοιτάξει πίσω, μέχρι που χάθηκε απ τα μάτια μου...