Απ την πόρτα του μίσους

Αέρινη την είδα να προβάλει απ την πόρτα του μίσους

Βλέμμα ευθύ ανάμεσα σε μάτια υπόγεια

Απέριττη ,όμορφη όπως η φύση

Βάδισμα επουράνιο

Πέρασμα μυθικό που οι συμπληγάδες δεν τόλμησαν να της φράξουν τον δρόμο

Στο διάβα της υποκλίνονταν οι σκιές

Κι ο Ήλιος παραμέριζε τα σύννεφα να την λούζει το φως του

Όλες οι ασκήμιες που έθλιβαν την ψυχή μου κρύφτηκαν ντροπιασμένες στους υπονόμους του Παρισιού.

Κι οι θόρυβοι της πόλης σώπασαν με σέβας

Ότι απορρίφθηκε ντύθηκε τέχνη και η στράτα της γέμισε χρώμα κι άρωμα λουλουδιών

Οι τοίχοι δεν φώναζαν πια θυμωμένα συνθήματα και οι διαβάτες κάθε φυλής συστήνονταν με χαμόγελο

Γύρισα με τόλμη τα μάτια ξανά προς την πόρτα του μίσους.

Η Ομορφιά νίκησε , του φώναξα σθεναρά, πάντα θα σε νικάει !