Στον Ελικώνα

Σήμερα έγινα 49 χρονών και το γιόρτασα στις πλαγιές του Ελικώνα, μαζί με ανθρώπινα πλάσματα που μας εμπνέουν κοινά νοήματα — φιλοξενούμενοι του βουνού και των υπόλοιπων συγκατοίκων μας σε αυτή τη γη, που μας ανέχτηκαν αυτές τις δύο μέρες του Upperground Mountain Festival.

Γύρω μας, απειλητικοί γίγαντες στριφογύριζαν με θόρυβο τους τεράστιους έλικες τους, για να δώσουν κέρδη στους άπληστους ομίλους που ξεπλένουν τις "ασχημίες" τους φορώντας λαμπερά πράσινα ράσα — και από τους άμβωνες των ΜΜΕ ευαγγελίζονται τη «βιώσιμη ανάπτυξη». Στους γύρω τόπους, οι υπήκοοι λούφαξαν τρομαγμένοι στις νοικιασμένες απ’ τον αφέντη φωλιές τους, μουδιασμένοι από τις απειλές για όσους χαλάνε το αφήγημα.

Δύο μέρες στην πλαγιά των ανταρτών, στο Βρωμοπηγαδο που αναβλύζει ακόμα θρύλους, ήρθαν ταπεινά να προστεθούν και οι δικές μας πορείες, τα αναπάντεχα αντάμωματα, οι νυχτερινοί κύκλοι που εξέταζαν τ’ αστέρια. Είδα παιδιά να παίζουν στο δάσος δημιουργικά, χαρούμενα και — προπαντός — ελεύθερα. Είδα μπάντες να έρχονται από τόπους μακρινούς, για να προσφέρουν αφιλοκερδώς τον ήχο τους. Είδα χαμόγελα, αγκαλιές και μοιράσματα.

Στη δυστοπική συνθήκη ενός κόσμου όπου τα πάντα προσφέρονται με όρους κατανάλωσης, σε ετούτο το βουνό βίωσα την αληθινή εμπειρία της ελεύθερης συμμετοχής, της συνεύρεσης, της δημιουργικής αντίστασης, της διεκδίκησης στην πράξη, της παιδείας που δεν είχα την τύχη να βιώσω ως παιδί, της μυσταγωγίας μιας γιορτής στο βουνό.

Μια τέτοια μέρα, καθώς στοχάζομαι τη ζωή μου, νιώθω τόσο ευτυχισμένος που αυτή η σύντομη λάμψη της αστραπής είναι γεμάτη τετοιες στιγμές και αληθινά συναισθήματα.

@ataxiaschool  #uppergroundmountainfestival