Σάββατο πρωί κάπου στο "1984"

Σάββατο πρωί στον ναό της κατανάλωσης ή όπως ονομάζεται στην νέα ομιλία «Εκπτωτικό Χωριό MacArthur Glen»

Ήπιος καιρός για Νοέμβρη και ο κόσμος ξεχύθηκε στους άψογα διαμορφωμένους χώρους του «χωριού» που ενώ ονομαζόταν έτσι, δεν το κατοικούσε στην πραγματικότητα κανείς. Ζευγάρια , παρέες ,οικογένειες και κάποιοι μόνοι με μάσκες ακόμα και στους ανοιχτούς χώρους ,μάσκες κάθε είδους , απλές χειρουργικές, μαύρες και άλλες σετ με το σύνολο που φορούσαν σαν αξεσουάρ μόδας. Μάσκες που έκρυβαν καλά κάθε συναίσθημα ,χαμόγελο ή έκφραση.

Έξω από τα πολυκαταστήματα ουρές . Στα χέρια ταυτότητες , κινητά τηλέφωνα με τα πιστοποιητικά εμβολιασμού , αναμονή στο Φαρμακείο για Rapid Test. Στα ηχεία η φωνή που καλούσε για τήρηση ενάμιση μέτρου απόστασης από τον διπλανό ,χρήση μάσκας και πιστοποιητικών λόγο του μεγάλου μας εχθρού που αυτή την φορά δεν ονομαζόταν ούτε Ευρασία , ούτε Ωκεανία αλλά Πανδημία…

Οι άνθρωποι έδειχναν τόσο ήρεμοι και συμβιβασμένοι και όλα έμοιαζαν φυσιολογικά. Το Lock down είχε αποφευχθεί, είχαν πάρει πίσω τις ζωές τους ,μπορούσαν ευτυχώς να ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΟΥΝ…

Σήκωσα το χέρι μου και κοίταξα αμήχανα το ρολόι μου. Δεν έγραφε πλέον την ώρα μα μια χρονολογία «1984»